Het wortelloze leven tussen afstand en adoptie gaat over de fase waarin een baby is afgestaan maar nog geen nieuwe familie heeft. En over emotionele vogelvrijheid. 
Het leven van geadopteerden begint voor de omgeving vaak na de adoptie. Professionele aandacht is nog altijd veelal gericht op het adoptieproces en de ontwikkeling daarna. Het werkelijke besef dat je niet alleen bent geadopteerd maar ook afgestaan komt bij veel geadopteerden daarom vaak later in het leven.
Zelf was ik al in de veertig toen het gevoel in daalde dat ik niet alleen ben geadopteerd maar ook ben afgestaan. Doordat ik vanwege werk tijdelijk woonruimte zocht in mijn geboortedorp en terechtkwam op nog geen vijfhonderd meter afstand van de plek waar ik geboren ben. Het bracht een heel nieuw soort verwerking op gang en de realisatie dat de existentiële angst waardoor ik me als jong kind zo vogelvrij kon voelen, uit die periode komt.
Wat is er bekend over de impact van deze wortelloze fase op een baby? Laat die ervaring sporen na? Wat doet het met je als je er na 20 jaar achterkomt dat je adoptiedossier niet klopt? Hoe kan het dat jij sporen vertoont van je moeders adoptie? Kan je voorkomen dat dit geboortetrauma een familiethema wordt?
Ik praat hierover met Noah Hoek, Fé van Megen en Dorien de Vries.
Noah is geadopteerd en komt uit India, Fé is dochter van een geadopteerde moeder en Dorien is psychosociaal therapeut en ervaren trainer in familieopstellingen.
* Het boek waarover in de podcast wordt gesproken heet Het verwenste kind, mijn autobiografische roman die in 2016 verscheen en dit jaar herzien wordt uitgegeven. Het voorgelezen fragment aan het eind van deze aflevering is hieruit afkomstig. Informatie over dit boek vind je via  https://wegwijsinbewustzijn.nl/boeken

Ver todos los episodios